شفاعت طلبی

خسرو نورمحمدی:
یکی از وقایع جذاب برای رزمندگان درخواست شفاعت برای یکدیگر بود که امری بسیار متداول بود و دارای زببایی معنوی و درونی برای رزمندگان بود.
بر پای آیات قرآن و احادیث مومنان می توانند در روز قیامت شفاعت تعدادی از دوستان مومن خود را بنمایند که شفاعت تعداد 10 مومن بیشتر رایج شده بود. بر این اساس رزمندگان دارای این نگرش های ذیل بودند:
• خداترسی و ترس از حساب و کتاب قیامت و سختی روز جزا
• عدم کفایت اعمال و کردار خود آنان و نیاز به شفاعت دیگران
• نداشتن غرور نسبت به اعمال و رفتار خود با اینکه اکثرا جوان بودند  
• اعتقاد به اینکه سایر برادران دینی از خود آن ها بهتر هستند
• و نکته مهم آنکه همگی این رزمندگان خود را برای شهادت کاملاً آماده کرده بودند و لذا به شدت نگران روز قیامت خود بودند.
 
لذا به کرات مشاهده می شد که از یکدیگر درخواست شفاعت می کردند که درخواست های حلالیت و صیغه برادری نیز گاهی به آن افزوده می شود.
یکی از خاطرات این بودکه در همه جا می دیدیم که تا افراد به هم می رسیدند بدون اینکه یکدیگر را بشناسند تقاضای شفاعت روز ثیامت از یکدیگر می کردند. در اعزام سپاهیان حضرت محمد(ص) وقتی اتوبوس های واحد یک طبقه و دوطبقه آن زمان در میدان امام خمینی (ره) توپخانه از کنار یکدیگر رد می شدند، رزمندگان از فرصت استفاده می کردند و از افراد اتوبوس های کناری شفاعت می طلبیدند. راستی یادم افتاد که در زمان شفاعت نام های خود را به یکدیگر می گفتیم و خواهش می کردیم به یادمان بماند تا در روز قیامت به نام شفاعت کنیم. نام یکی از آن ها را به خاطر دارم مهدی ... .
در روزهای قبل از عملیات نیز این موارد به وفور اتفاق می افتاد و با شادی و خنده و گریه از یکدیگر طلب شفاعت می کردند.
قطعاً این نوشته ها نمی توانند ویژگی های این افراد را نشان دهند شاید فیلم های آن زمان بتواند کمی بیشتر این ویژگی را نشان دهد. چه ویژگی هایی؟
• اطاعت کامل و محض از رهبری
• غرق بودن  این افراد در مفاهیم دینی و خالص بودن آن ها
• آمادگی همه این جوانان برای شهادت در راه اسلام و کشور
• ... بقیه را شما بگویید.
و سوال آیا جوانان امروز و حتی رزمندگان آن روز چقدر از این واقعیت های حلالیت طلبی آگاه هستند و در صورت آگاه بودن چه برداشت و تصویر و برداشتی از آن دارند! آن ها عارف بوند؟! شرایط آن زمان اینطور بود؟! آیا می توان چنین شرایطی را مجدداً ایجاد کرد؟ و ...؟