مسیر پادگان ابوذر تا قصر تلخ شیرین

خسرو نورمحمدی:
پادگان ابوذر در نزدیکی سرپل ذهاب که مقر ارتش بود در زمان جنگ بین ارتش و بسیج تقسیم شده بود. ساختمان های مسکونی آن در اختیار رزمندگان قرار گرفته بود، آموزش های رزمی و بدنی در در آنجا می دیدیم و آماده شدیم که به خط برویم. در مسیر رسیدن به قصر شیرین از کنار ماشین آلات و ادوات منهدم شده می گذشتیم ولی وقتی از دژبانی به سمت قصرشیرین حرکت می کردم تانک هایی که شهید شیرودی زده بود در کنار جاده بودند و دوستان برای شادی روح شهید سیرودی صلوات می فرستادند.
کم کم به شهر نزدیک می شدیم. البته همواره در شب حرکت می کردیم ولی شهر خالی از سکنه بود. توپخانه عراق بر خلاف رویه انسانی و اخلاقی ارتش، سپاه و بسیج ایران، شهرهای ما را دائما زیر بمباران خود داشت. کوه های آق داغ در تصرف عراق بود و کاملا بر شهر قصرشیرین، جاده ها و دشت تا نزدیکی بازی دراز (که قبلاً از عراقی ها پس گرفته بودیم) تسلط داشت.
« چیزی که حتی در دل شب های تیره مشخص بود و آزارامان می داد و غم سنگینی به دل بچه ها می گذاشت، تخریب قصر شیرین هنگام تصرف اول جنگ و تخریب منازل مردم و آواره و شهید کردن آنان بود که غیرت همه ما را به جوش می آورد.
شهر ساکت بود، خالی از سکنه و خراب و هیچ نوری وجود نداشت، هیچ نوری. هرچند نام شهر زیبای قصرشیرین همه را به یاد داستان های اساطیری و شیرین می اندازد ولی برای رزمندگان اسلام خاطرات تلخ قصر شیرین وجود داشت.
بیمارستان تازه ساز یا نیمه ساز مدرنی که در جنوب شهر و سمت راست جاده بود و عراقی ها هنگام عقب نشینی از شهر زیرپایه های آن موارد منفجره گذاشته بودند و ساختمان سر جای خود به هم ریخته بود. اخلاق انسانی، اسلامی و بین المللی حکم می کرد با بیمارستان ها کاری نداشته باشند ... و خانه های زیبا و خالی از سکنه شهر هم غم و هم مصیبت و وحشتی که بر مردم رفته بود را نشان می داد. و باغ های زیبا شهر ...